بر بلندای خم ایستاده اند

فریادشان

از حریم تیرگی ابرها می گذرد

چونان صاعقه ای شکافنده

تا حضور پرتپش آفتاب

در امتداد دستهاشان

یکرنگی

موج می زند

و صداقت را

در مشت های به هم فشرده شان

به مهمانی می خواند

باد گیسوان حرمتشان را در آسمان اعتماد شانه خواهد کرد

دو نفس...

در هزاران حنجره فریاد...

*

... و هر آن کس که من مولایش بودم

اینک

نور در تمام جهان گسترده می شود

و دنیا

زیر ساعت پهن و وسعت دریایی اش

آرام می گیرد...

آرام...

آرام...